16 - Dichter bij Rome

Mocht ik dus slapen in een zijkamertje van het restaurant en douchen in het huis van de eigenaar omdat er geen plaats was in... tja, l'albergo... Was er nog wel één ding dat de eigenaar mij had kunnen vertellen. Nadat alle gasten vertrokken waren en het rumoer verstomd, het personeel had opgeruimd, dacht ik maar eens te gaan slapen. Tanden gepoetst in de inmiddels schoongemaakte toiletruimte van het restaurant, ging ik op zoek naar de lichtschakelaar van mijn kamer. Die was er niet. Huh? Er branden hoog aan het plafond twee kroonluchters met totaal 11 werkende gloeilampen waar ik niet bij kan, maar nergens een schakelaar. Buiten de kamer naast de deur misschien? Ook niet. En nu? Ik ben maar gaan liggen in een toch al warme kamer, grenzend aan de oven van de keuken, in het volle licht. "Een verlichte nacht", merkte één van de Belgische pelgrims de volgende ochtend op. "Hoort wel een beetje bij Pinksteren", zei de ander. 's Ochtends blijkt de schakelaar in een schakelkast achter de bar.
Goed, een beetje brak aan de route van vandaag begonnen. Die is gelukkig kort. Door een prachtig glooiend landschap bereiken we eigenlijk vrij eenvoudig de agriturismo waar de Belgen slapen. De bergen zijn over, dat is duidelijk, wat niet wil zeggen dat er niet meer geklommen hoeft te worden. Alleen korter. Trouwens, ook markeringen ontbreken. Iemand zei dat het het verschil is tussen Umbrië en Lazio. Het kan ook zijn omdat het laatste stuk naar Rome niet echt meer tot de Via di Francesco hoort.
Hoe dan ook, ik moet nog zo'n 2 km. door naar het stadje Poggio Mirteto waar ik op zoek ga naar m'n B&B. Rome komt dichterbij. M'n pelgrimspaspoort raakt volgestempeld. Nog 55 km. staat er ergens op een bord.