18 - In het teken van afscheid

Vanmorgen ben ik de dag begonnen met het bijwonen van de mis in de Benedictijner abdijkerk.naast het gastenverblijf van de Birgittinessen. Behalve twaalf zusters, twee Belgische medepelgrims en één gast uit het dorp en de priester en ik was er niemand aanwezig. Beklemmend. Omdat het er - oneerbiedig gezegd - voor mijn gevoel meer op leek dat de priester door de zusters werd gediend dan andersom. Ik had er helemáál moeite mee om iets te proeven van dat God gediend werd. De zwarte en grijze kledij van de zusters die, afgezien van de mooie symboliek van de witte kroon met de vijf rode stippen, nogal overeenkomst vertoont met de kleding van streng religieuze moslimvrouwen, zorgt dan ook plotseling bij mij voor een sterk gevoel van vervreemding.
Omdat de weersvoorspellingen voor vandaag slecht zijn, twijfel ik lang of ik met de bus zal gaan - om me niet de laatse wandeldag helemaal nat te laten regenen. Zowel de vier Belgen als de twee andere Nederlanders zijn er echter duidelijk in: "we gaan lopen en het blijft droog". Ik ga dus mee en inderdaad het blijft droog. Voor de zekerheid neem ik al afscheid van de Belgen, al zijn we er eigenlijk allemaal wel van overtuigd dat we elkaar onderweg nog wel zullen tegenkomen.
Het wordt een tocht met veel kunst- en vliegwerk. Een steile klim al heel vroeg in de route is zelfs zó steil dat we op handen en voeten naar boven moeten. Vervolgens hangt er over het smalle bergpad een boomtak met bladeren zodat je er niet langs kon zonder heel nat te worden. Even verderop glij ik uit op een nat rooster en topzwaar vanwege m'n rugzak rol ik op m'n zij en helpen m'n medewandelaars me weer overeind. Dan komen we op een pad terecht die ons door een olijfgaard brengt waar het pad ineens ophoudt en verandert in een moeras van klei.
Het aardige is dat alle pelgrims die elkaar de afgelopen dagen en weken getroffen hebben elkaar weer ontmoeten bij een barretje in de buurt van wat de grootste olijfboom van Europa zou zijn. Het is gezellig.
Weer neem ik afscheid en we gaan allemaal ons weegs. Na enige tijd doemt in de verte Montelibretti op. Alle clichés blijken dan waar. Het venijn zit 'm in de staart. Loop nooit naar een stad waarvan de naam begint met "Monte". Klimmen dus... En flink! Eenmaal in het stadje aangekomen, is het tijd voor een groot glas drinken. En terras gezocht. Waar na enige tijd - jawel - ook de Belgen hun gezicht laten zien. Weer worden tafels aangeschoven en is het een gezellige boel. Toch wordt het tijd om me in de B&B aan de overkant te melden. Ik heb zin in een douche en er moeten nog wat kleren gewassen worden ook. Opnieuw nemen we afscheid van elkaar. De Belgen en de twee Nederlanders lopen in de komende dagen nog helemaal door tot Rome. Ik pak morgen de trein om de laatse twee dagen in Rome zelf door te kunnen brengen.
's Avonds, zo hebben we afgesproken, eten de twee Nederlanders en ik nog ergens gezamenlijk. En wie staan er op het punt haast het terras weer te verlaten, na er gegeten te hebben? De Belgen!
Maar zonder gekheid, het is tekenend voor deze pelgrimsreis: de mensen met wie je gelijk gestart bent of die later zijn ingestapt, kom je eigenlijk overal weer tegen. En dat is mooi. Dat geeft herkenning. Gezelligheid. Op een bepaalde manier heb je steun aan elkaar. Ik ben ze dan ook heel dankbaar dat we zo een korte periode samen konden optrekken. Het ga jullie goed! Pace e bene.
Morgen naar Rome!