19 - Rome
Vanmorgen uit de prima B&B I due gelsi vertrokken met de bus naar het station in Fara Sabina Montelibretti. Daar de trein naar Rome. Vanaf station Termini ben ik in zo'n 60 minuten naar het Vaticaan gelopen. Het duurt even voor je in de wel heel drukke stad je richting bepaald hebt. Het plattegrondje dat ik bij de kiosk meenam waar ik ook een 48h ov-biglietto kocht, is wel heel pietepeuterig klein als het om de vele kleine straatjes gaat. Uiteindelijk via de Via Nazionale en de Corso Vittorio Emanuele kom ik bij de Engelenburcht. Hoekje om en recht op de St. Pieter af.
Het kost me enige moeite om het buro voor pelgrims te vinden waar ik een testimonium kan halen. Via de Zwitserse Garde en allerlei wachtposten kom ik eindelijk waar ik zijn moet en krijg ik m'n laatste stempel plus certificaat dat het Vaticaan mij als pelgrim erkent. Het is me wat.
Toch, eerlijk, doet het me ook wel wat. Niet het papiertje maar wel dat je na een kleine 300km. gelopen te hebben je bestemming hebt bereikt. Ik weet nog hoe ik vertrok. Zou ik het wel halen? Blessures. Onzekerheid. Nauwelijks getraind. Te weinig in elk geval. Maar wat een ervaring! En ontmoetingen. En verhalen van mensen. En het gevecht met jezelf. En dan nu in de brandende zon - het is hier warm - op dit wereldberoemde plein. Ik ben dankbaar. Voor Gijsbert die met me optrok, voor mensen onderweg... Voor hulp van God. Bescherming. Dat er geen ongelukken zijn gebeurd. Dat ik heb mogen genieten, soms door pijn heen. Ben ik sentimenteel? Misschien. Maar dit is een moment om even bij stil te staan.
Echter niet té lang. Ik zoek contact met de verhuurster van m'n kamer. Ik kan meteen terecht. Het is nog geen 10 minuten lopen vanaf het St. Pietersplein. Na een hartelijk ontvangst door de dame op leeftijd (80 vertrouwde ze me later toe) en me wat opgefrist te hebben, ga ik de stad maar eens in. Ik wil wat zien.
M'n voeten zijn getraind dus: Vaticaan, Engelenburcht, Piazza Navona, Trevifontein, Spaanse trappen, Forum Romanum, kerkers van Paulus en Petrus, Coloseum, Pantheon en St. Giovanni Laterano met daarvoor de bronzen beeldengroep van Franciscus en enkele minderbroeders laten zich allemaal gewillig fotograferen. Terug neem ik toch maar de metro.
Na een leuk gesprekje met de verhuurster over het verschil van waardering van de paus door de Romeinen en de curie, un cafè en een tip om goedkoop doch lekker uit eten te gaan, wordt het tijd om een beetje bij te komen... Morgen weer een dag. Jullie zijn nog niet van me af. Dan staan de zeven pelgrimskerken van Rome op het programma, waar ik er dus al één van heb gezien: St. Jan van Lateranen.
Het kost me enige moeite om het buro voor pelgrims te vinden waar ik een testimonium kan halen. Via de Zwitserse Garde en allerlei wachtposten kom ik eindelijk waar ik zijn moet en krijg ik m'n laatste stempel plus certificaat dat het Vaticaan mij als pelgrim erkent. Het is me wat.
Toch, eerlijk, doet het me ook wel wat. Niet het papiertje maar wel dat je na een kleine 300km. gelopen te hebben je bestemming hebt bereikt. Ik weet nog hoe ik vertrok. Zou ik het wel halen? Blessures. Onzekerheid. Nauwelijks getraind. Te weinig in elk geval. Maar wat een ervaring! En ontmoetingen. En verhalen van mensen. En het gevecht met jezelf. En dan nu in de brandende zon - het is hier warm - op dit wereldberoemde plein. Ik ben dankbaar. Voor Gijsbert die met me optrok, voor mensen onderweg... Voor hulp van God. Bescherming. Dat er geen ongelukken zijn gebeurd. Dat ik heb mogen genieten, soms door pijn heen. Ben ik sentimenteel? Misschien. Maar dit is een moment om even bij stil te staan.
Echter niet té lang. Ik zoek contact met de verhuurster van m'n kamer. Ik kan meteen terecht. Het is nog geen 10 minuten lopen vanaf het St. Pietersplein. Na een hartelijk ontvangst door de dame op leeftijd (80 vertrouwde ze me later toe) en me wat opgefrist te hebben, ga ik de stad maar eens in. Ik wil wat zien.
M'n voeten zijn getraind dus: Vaticaan, Engelenburcht, Piazza Navona, Trevifontein, Spaanse trappen, Forum Romanum, kerkers van Paulus en Petrus, Coloseum, Pantheon en St. Giovanni Laterano met daarvoor de bronzen beeldengroep van Franciscus en enkele minderbroeders laten zich allemaal gewillig fotograferen. Terug neem ik toch maar de metro.
Na een leuk gesprekje met de verhuurster over het verschil van waardering van de paus door de Romeinen en de curie, un cafè en een tip om goedkoop doch lekker uit eten te gaan, wordt het tijd om een beetje bij te komen... Morgen weer een dag. Jullie zijn nog niet van me af. Dan staan de zeven pelgrimskerken van Rome op het programma, waar ik er dus al één van heb gezien: St. Jan van Lateranen.
Wij wensen je een fantastische afsluiting van deze bijzondere reis.