20 - Naar huis

Vandaag een hele dag in Rome. Ik zou de 7 pelgrimskerken bezoeken. Maar de rij voor st. Pieter is veel te lang (bovendien was ik ooit al eens binnen geweest), de st. Jan van Lateranen heb ik gisteren bezocht, dus er vallen al twee van de zeven kerken af. Toch begin ik aan de wandeling. Ik kom door mooie straten en over prachtige pleinen (Piazza del orologio en Piazza di Pasquino, e.a.) , niet direct een hoofdroute maar daarom extra mooi. Over het monument van Vittorio Emanuele II en langs de Colonna Traiana uit de eerste eeuw met bovenop het beeld van Petrus. Uiteindelijk kom ik bij de S. Maria Maggiore, één van de pauselijke basilieken waar de Mariaverering zó enorm en de versiering zó weelderig is dat ik er redelijk snel klaar mee ben. Wel mooi is het dan weer om te zien hoe elk biechthokje zo ongeveer door een geestelijke wordt bezet en hier en daar wordt er ook gebruik van gemaakt. Soort van public service van de kerk. Maar helaas, de verering van wat een fragment van de kribbe van Bethlehem zou zijn, beneden in de crypte, is interessant maar helpt niet om het zojuist naar het positieve bijgestelde gevoel te behouden.
Ik besluit wat anders te doen. De Via Appia Antica. Op de fiets. Weg van de drukte en toch nog een pelgrimskerk, de Basilica di
San Sebastiano Fuori le Mura. De Via Appia is de weg waar ooit de apostel Paulus Rome is binnengegaan. En ook Petrus. Bij de kerk van Sebastiaan vind je daar herinneringen aan. Onder de grond in de catacomben, de ondergrondse begraafplaatsen van de eerste christenen. Indrukwekkend om daar rond te lopen en de geschiedenis uitgelegd te krijgen door de gids. Graven uit de eerste eeuw zijn bijna ongeschonden opengelegd en daarom niet gerestaureerd. Helaas, fotograferen mag je er niet. Wel heb ik een foto van een in de kerk aanwezig prachtig werk van Bernini, zijn laatste, gemaakt op 80jr. leeftijd: een borstbeeld van Christus. Salvador Mundi. Indrukwekkend hoe Bernini als het ware steen tot leven wist te brengen.
Goed, m'n voeten zijn moe. Ik loop op slippers en niet op m'n bergwandelschoenen, dus op huis aan. Hoewel... Op huis aan, dat gaat morgen gebeuren. En ik heb er zin in. Om na bijna drie weken Miranda en de kinderen terug te zien. Een pelgrimstocht maak je om "thuis" te komen. Maar bij m'n gezin is het pas echt thuis. En ik mis ze.
Dit is het laatste verslag. Graag wil ik jullie allemaal bedanken voor het lezen ervan. Ik sta versteld hoeveel dat gedaan hebben. Thuis ga ik maar ns op een rijtje proberen te krijgen wat deze reis me spiritueel heeft gebracht. Er is buiten al het moois dat ik heb gezien en meegemaakt veel wat me aan het denken heeft gezet. En dat was ook de bedoeling.

Nogmaals pace e bene a tutti!

(Krijg trouwens net bericht dat een bekende hier vlakbij logeert en dat we elkaar morgen nog even treffen voor een kop koffie... Leuk).