14 - alleen verder

Vandaag gaat Gijsbert naar huis. We nemen de bus naar Terni en daar scheiden zich onze wegen. Gijsbert met de trein naar Rome, in de hoop vóór hij op het vliegveld moet zijn nog even het Sint Pietersplein te kunnen bezoeken, ik met de bus naar Calvi dell'Umbria vanwaar ik morgen weer ga lopen (naar Secci).

Nog even een gedachte met jullie delen die ik gisteren bij het klooster in Greccio had. We kwamen aan en ik zag een franciscaner monnik een trappetje afgaan naar een lager liggend gedeelte met uitzicht op het dal. De wolken waren aan het optrekken en het was een geweldig mooi uitzicht. De man ging daar staan bidden met het gezicht naar het dal. Uiteraard hebben we 'm niet gestoord maar ik had het beeld wel in een foto willen vangen. Żo mooi hoe natuur, schepping en gebed samenkomen.
Even later wordt door een priester in het Duits in één van de kleine onderaardse vertrekken een mis opgedragen met slechts vier aanwezigen. Er werd gezongen, gebeden, gecommuniceerd maar ook gelezen uit de biografie van Thomas van Celano, de eerste Franciscusbiograaf (eigenlijk hagiograaf). Het trof mij dat op dát tijdstip op een vrijdagochtend een "eredienst" werd gehouden, dwz dat God door zijn kerk aanbeden en geloofd werd. Zet daar nou eens tegenover onze "iedere zondag tien uur of half tien". Dat is het dan. Goed, een enkele keer een bijzondere gebeds- of feestdag tussendoor, maar al met al een schamele "opbrengst" als je het vergelijkt met wat ik daar ervoer.
Ik weet wel, je kunt er heel veel van zeggen, maar zó, de hele dag door, is de kerk mooi wel present en "wordt de lofzang gaande gehouden."

Deze pelgrimstocht is elke dag anders. Waar je de ene dag pijn hebt, tegenslag, angst soms ook... daar is de volgende dag een verademing, laat de zon zich letterlijk en figuurlijk zien en verwonder je je over zoveel moois onderweg.
Veranderingen zijn er altijd. Net als in het leven. Je verhuist, je wordt ouder, je kinderen gaan een eigen weg of je wordt plotseling ziek. Crises en hoogtepunten wisselen elkaar af. Het hoort erbij. Het leven en heel de schepping is ook niet bedoeld om in beton gegoten te worden. Niet voor niets zeggen we: "stilstand is achteruitgang". Wij moeten echter wel door die veranderingsprocessen heen en leren met een nieuwe situatie te dealen. Wie ben jezelf en wie is God in die nieuwe omstandigheden? En wat leer je opnieuw waarderen? Het zijn vragen die ik me stel. Weg zijn uit alle vastigheden en letterlijk onderweg zijn, confronteert je met de dingen waar je vaak als gewoon aan voorbijleeft.

Vandaag ben ik dus in Calvi Dell'Umbria, een middeleeuws stadje met een prachtig uitzicht over de heuvels en dalen van Umbrië. Heerlijk stil aan het begin van de middag. Een korte wandeling brengt me door straatjes met eindeloos veel traptreden. Het onderkomen waar ik verblijf is te mooi om waar te zijn. Met een eigen dakterras met uitzicht over het plein en de toegangsweg. Later in de middag zie ik de twee Oostenrijkse pelgrims die we al eerder hadden ontmoet aan komen lopen. Zij zoeken nog een slaapplek. In dit appartement is nog een kamer vrij.

Vanavond tref ik het. Het jaarlijkse feest van de schutspatroon van de stad wordt op het kerkplein, precies onder mijn dakterras gevierd. Misschien later op de avond ook dat nog een paar foto's van.