1994

(Er zijn nieuwe foto's) Gisteravond ontmoetten we members van de partnerorganisatie Help a Child in het restaurant 'Zen' in Kigali.

Vannacht heb ik met twee collega's in het appartementencomplex tegenover het Solace guesthouse geslapen vanwaar we vanmorgen vroeg op een bouwplaats tientallen arbeiders als werkmieren zaken zand of cement zien sjouwen.

Vandaag bezoeken we in de regio Bugesera een jeugdclub op zaterdag waar gesponsorde kinderen van Red een Kind samenkomen. Ze leren daar waarden als respect, omgang met elkaar, leiderschap, etc. Ze kunnen in elk geval trommelen en dansen. Bijzondere indruk op mij maakt een meisje dat als albino deel uitmaakt van de groep. Ze heeft duidelijk problemen met haar gezichtsvermogen. Maar met dezelfde inzet en enthousiasme danst en zingt ze mee. Mooi om te zien dat ze in de groep haar plek heeft.

Vervolgens bezoeken we een avocado- en mangoplantage die een aantal jaren geleden als shg met ondersteuning gestopt is om zelfstandig verder te gaan. Prachtig hoe de groei zich heeft doorgezet. De -voornamelijk - vrouwen stralen kracht uit.

Tenslotte bezoeken we voor de lunch ook nog een timmermanswerkplaats die nadat de ondersteuning van Red een Kind is gestopt, is doorgegroeid. De mannen hebben de werkplaats inmiddels in bezit en het aantal opdrachten groeit. Ook dit is een voorbeeld van hoe het investeren in shg's werkt. Een medewerker van Help a Child vertelt hoe 70 procent van dit soort projecten na het beëindigen van de ondersteuning doorgaat. 30 procent helaas valt uit elkaar. Maar dan nog hebben de leden van de groep een aantal belangrijke vaardigheden meegekregen.

We lunchen onderweg en vertrekken naar een memorial van de genocide in Nyamata. Woorden schieten hier tekort. In de kerk van Niamata hebben zich tijdens de genocide 11.000 mensen verscholen. Ze zijn vervolgens allemaal vermoord. In de kerk liggen de kleren van de slachtoffers open opgestapeld op de kerkbanken. Aangrijpend! Er staan kisten met namen. In het dak van de kerk zitten de gaten van de granaten. In de kelder van de kerk zijn talloze schedels opgeborgen. Op sommige zie je wat de wreedheden hebben gedaan. Buiten de kerk bevinden zich twee massagraven waar totaal 45000 mensen begraven liggen. We zijn afgedaald in de grafkamers waar de kisten gestapeld zijn. Sommige zijn deels open zodat de beenderen en schedels te zien zijn. Één grafkelder is gesloten want daar liggen de lichamen van de mensen die in de rivier gevonden zijn en die door een natuurlijk proces niet geheel vergaan zijn. Ik heb inmiddels geleerd dat de tranen van een (Rwandese) man naar binnen vallen. Mij valt dat verrekte zwaar.

Wij reizen verder... Richting ons hotel Dereva, in Rwamagana. 26 jaar na dato.