Onderweg naar Kigali

Op de luchthaven van Brussel kan ik m'n douchegel en desinfecterende handgel achterlaten. Helaas... vergeten dat ze meer dan 100ml. bevatten. We vertrekken met bijna een uur vertraging omdat we moesten wachten op een aantal passagiers uit Parijs. Maar eindelijk met veel turbulentie hangen we in de lucht. Aan boord is het een lange zit, maar met een fraai infotainment system voor je neus valt er wel wat van te maken.

We vliegen over Servië, Albanië en Griekenland richting Egypte. Daarna Soedan, Zuid Soedan, Uganda, Rwanda.

Voor het eerst op Afrikaanse bodem. Op het vliegveld van Kigali worden we gecheckt op het coronavirus. Mannen en vrouwen in witte pakken verstopt achter mondkapjes vragen waar ik vandaan kom, of ik koorts heb, verkouden ben, griepverschijnselen heb, kortademig ben en of ik in China ben geweest of contact heb gehad met zieken die het coronavirus dragen. Niet helemaal naar waarheid zeg ik nee. Ik ben vertrokken met een lichte neusholteontsteking wat zeker niet van het coronavirus komt, maar het lijkt me niet wijs dat te melden.

De rit naar ons verblijf voert door een druk Kigali. Overal mensen op straat. Scooters meer dan auto's. Het verkeer lijkt me een uitdaging.

In het Solace guesthouse eten we een groene soep, kip en boontjes met kleine banaantjes na. Oh... En vergeet de pasta en friet niet. 

Eenmaal op m'n kamer organiseer ik de klamboe boven m'n bed. Die zal er wel niet voor niets hangen tenslotte. Drinken en spoelen bij het tandenpoetsen doen we maar uit de fles. Om een onrustige dag morgen te voorkomen. 

Morgen wacht ons een lange autorit naar Lake Kivu en houden we de eerste studies.